Απ'το πρώτο βλέμμα σου (Σε θέλω)

Απ’το πρώτο βλέμμα σου...

Σε θέλω.

Ποια δίνη μας τραβά και μας έβγαλε στον ίδιο δρόμο

σε χρόνους διαφορετικούς, σε τόπους ξένους, μακρινούς;

Ποια σύμπτωση μικρή, σταλαγματιά στο χρόνο

ενώνει σαν ωκεανούς δυο ανθρώπους διαφορετικούς;

 

Μέσ’ το βλέμμα σου ξυπνούν

άγγελοι και δαίμονες που ζουν στους τροπικούς...

Τι είδες που δεν είδα εγώ;

Σε θέλω.

 

Χείλια σκαλοπάτια

Χείλια, τα κόκκινα σκαλοπάτια

απόψε ανεβαίνω χείλια δυο

στων ματιών σου τα παλάτια

έναν άγνωστο κόσμο συναντώ.

 

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πάνω σ’ αυτή τη γη

που να μην έχει ανακαλυφθεί

που να μην έχει εξηγηθεί

εκτός από εσένα.

 

Χείλια, τα κόκκινα σκαλοπάτια

ξημερώθηκα σε χείλια δυο

μέχρι να ανοίξεις τα μάτια

στο πρώτο φως της μέρας σε κοιτώ.

 

Γυναίκα των γκρεμών

Γυναίκα των γκρεμών

σαν τρενάκι παλιό

περνώ απ΄ τις απόκρημνες κορφές.

Κάρβουνα αναμμένα

όσα έχω βαθιά κρυμμένα.

Σφυρίζοντας περνώ

αργά

απ΄ τις απόκρημνες κορφές.

 

Τι φοβάσαι;

Απ΄ το φόβο αυτό να γκρεμιστώ!

Τι θυμάσαι;

Ποιο όνειρο σε ξύπνησε

μέσα του να μπω;

 

Γυναίκα των γκρεμών

αερικό γίνε και βγες

απ΄ των βράχων τις σχισμές.

Πες μου πως με θες

έλα και βγάλε με απ ΄το χθες.

Γίνε αερικό και βγές

απ΄ των βράχων τις σχισμές.

 

Τι φοβάσαι;

Απ΄ το φόβο αυτό να γκρεμιστώ!

Τι θυμάσαι;

Ποιο όνειρο σε ξύπνησε

μέσα του να μπω;

 

Βαβυλώνα (Babylona 5.5k)

Στης Βαβυλώνας τις φωνές

μες του πύργου τις στροφές

ψιθυρίζαμε «σ ΄ αγαπώ…» .

 

Κουράστηκες να μιλάς

σε άλλη γλώσσα απ΄ τη δική σου

για όσα θα ΄θελες

για όσα ένιωθες.

 

Δεν αλλάζει τίποτα απλά

αυτή την ώρα που ξυπνά

τις βασικές μας διαφορές

τις μυστικές μας διαδρομές.

Τα δίχτυα ρίξε στην ψυχή

να πιάσεις ό, τι δεν έχει χαθεί

και να πεις όσα δεν μπορεί να πει

η διάφανη σου η σιωπή.

 

Σε πίστεψα

με πίστεψες

όσο τίποτα στον κόσμο

και οι μέρες μας μεγάλωναν.

Αλλού εγώ

αλλού εσύ

μα οι δρόμοι που περπατήσαμε

είναι ακόμη εκεί που τους αφήσαμε.

 

Μη φύγεις

Με την αλμύρα της θάλασσας

μου στέλνεις φιλί βρεγμένο

καθώς με το πλοίο ξεμακραίνεις

μικραίνεις, μικραίνω και σωπαίνω.

 

Μη φύγεις

 

Στο φοίνικα απέναντι μου

σκίζεται ο άνεμος με μια κραυγή

αρπάζει τ’ άρωμά σου

απ’ τα χείλη μου που καίνε ακόμα απ’ το φιλί.

 

Μη φύγεις

 

Άλλη μια μέρα τρέχει

απ’ τα μάτια μου χωρίς να βγεις

κατεβαίνω τα σκαλιά μου

και προσμένω στο κατώφλι της πόρτας να φανείς.

 

Μη φύγεις

 

Των ωκεανών αγαπημένο

Την αλήθεια να σου πω μη με ρωτάς…

Πώς να μπορέσω να σου πω έτσι που με κοιτάς;

Σα σφουγγάρι τη μαύρη μου αλήθεια στύβει η ντροπή

της αγάπης τα ψέματα έγιναν συνήθεια για να ΄μαστε μαζί.

 

Δελφίνι μου πολυταξιδεμένο

των ωκεανών αγαπημένο

στη ράχη σου ν'αγκιστρωθώ

στη ζωή να μη χαθώ.

 

Και στο αίμα και στο βλέμμα να κυλάει η ψυχή.

 Ούτε αλήθεια

ούτε ψέμα

μόνο ψυχή.

 

Πολύχρωμο μπαλόνι

Με τον καιρό η σχέση μας έγινε μαχαίρι

πολλές φορές αρνήθηκα να κόψω ή να κοπώ

στα χέρια σου όμως το ‘σπασες ένα μεσημέρι

εσύ που όλα τα' ξερες και μ'άφηνες ν'ακροβατώ.

 

Και να που αγόρασα πολύχρωμο μπαλόνι

λαχτάρισα για μια στιγμή ν ’ανεβώ στον ουρανό

και να που έπεσα σε κάτασπρο σεντόνι

πολύχρωμα τα μάτια σου και ψάχνω σ ‘άλλα να σε βρω.

 

Έγινε ο καιρός υγρός ως το καλοκαίρι

μη με ρωτάς για τη ζωή, δεν ξέρω τι να πω

το γράμμα που σου έγραψα δεν το ’στειλα ακόμη

μπορεί να σ ‘αποθύμησα και ντρέπομαι γι’ αυτό.

 

Και να που αγόρασα πολύχρωμο μπαλόνι

λαχτάρισα για μια στιγμή ν ’ανεβώ στον ουρανό

και να που έπεσα σε κάτασπρο σεντόνι

τα μάτια σου φοβήθηκα και ψάχνω σε άλλα να σε βρω.

 

 

Σεπτέμβρης

Στριμώχτηκαν τα σύννεφα στην πόρτα του Σεπτέμβρη

σε συμμορίες χωρίστηκαν και τσακώνονταν στον ουρανό.

Η πρώτη σταγόνα έπεσε στο χώμα μεθυσμένη

ξανάφευγε ο Αύγουστος για ταξίδι μακρινό.

 

Πέφτει πάνω μου δυνατή βροχή

πέφτεις πάνω μου σαν τη βροχή κι εσύ

ένα φιλί , δυο λόγια τρυφερά

ό, τι από κοντά μου σε παίρνει

πιο δυνατά να σε φέρει πίσω ξανά.

 

Κι αν ήθελα το χρόνο που περνάει να μετρήσω

αρχή και τέλος στο ταξίδι σου να βρω

μόνο τις καλημέρες στα χέρια σου θ’ αφήσω

της καληνύχτας μου τ'αστέρια

μιας καληνύχτας που ποτέ δε θα σου πω.

 

Πέφτει πάνω μου δυνατή βροχή

πέφτεις πάνω μου σαν τη βροχή κι εσύ

ένα φιλί , δυο λόγια τρυφερά

ό, τι από κοντά μου σε παίρνει

πιο δυνατά να σε φέρει πίσω ξανά.

 

 

Ποτέ δεν είναι αργά

 Έχω αφήσει τα κλειδιά πάνω στην πόρτα

να ανοίξεις

όταν γυρίσεις απόψε.

 

Και μη σκεφτείς πως είναι αργά

ποτέ δεν είναι αργά.

Μη σκεφτείς πως είναι αργά

ποτέ δεν είναι αργά.

 

Κλείνω τα μάτια και περνώ

του ονείρου μου την πόρτα

δρόμοι δεσμίδες σαν ηλιαχτίδες

οι δρόμοι που σε φέρνουν ως εδώ.

 

Να σε αγγίξω δεν μπορώ

μα κοίταξε με όπως πρώτα

για ό, τι δικό μου

μια εξήγηση δώς μου απόψε.

 

Και μη σκεφτείς πως είναι αργά

ποτέ δεν είναι αργά.

Μη σκεφτείς πως είναι αργά

ποτέ δεν είναι αργά.

 

Μην κάνεις πίσω

Αν σε δω να περνάς το δρόμο

μην κάνεις πίσω.

Τον περνάς

δεν κοιτάς

άλλο πια πίσω.

 

 

Αν με δεις να περνώ το δρόμο

μην κάνεις πίσω.

Τον περνώ

όχι να σε βρω

μα για να μη μείνω πίσω.

 

Του νότου οι ζυγοί

Μέσα στο δάσος συναντιούνται μονοπάτια

σε ένα ρήγμα που αναβλύζει το νερό.

Σ’ είδα όπως τότε να κοιτάς μες τα ρυάκια

να ψάχνεις δρόμους μέσα στο ρηχό νερό.

 

Είπες πως θα ’ρθεις κι ήρθες , ήρθες όπως τότε

μια αυταπάτη που δε θέλησα να ζω

μοιάζεις με γύρη που σκορπίζει στα λιβάδια

Κι αναστατώνει ανθρώπους, μελίσσια και ανθό.

 

Θα σε βρω μαζί με μένα μες την άγρια πνοή.

Να σε δω γυμνή να μένεις μέχρι την ανατολή.

 

Φεγγάρι πέφτεις και τον ήλιο εκσφενδονίζεις

στις θάλασσες του νότου σπάνε οι ζυγοί

χρυσό κι ασήμι πώς να ξεχωρίσεις

είχε μονάχα θησαυρούς αυτή η καταστροφή.

 

Κοίτα με, κοίτα με , κοίταξε με

τι θα δεις δεν ξέρω από τότε.

Κοίτα με, κοίτα με , κοίταξε με

όταν με δεις δε θα 'μαι πια εγώ.

 

Κόκκινα τριαντάφυλλα

Κόκκινα τριαντάφυλλα στα χέρια μου κρατώ

κόκκινα τριαντάφυλλα από κήπο μακρινό.

 

Την αγάπη αναζητώ

σ’ έναν κόσμο φωτεινό

σ’ έναν κόσμο –αν υπάρχει – μόνο εσύ κι εγώ.

Την αγάπη αποχαιρετώ

μ’ ένα ζεϊμπέκικο χορό

στις στροφές του απόψε έμεινε ένα όνειρο μισό.

 

Δε θέλω να’ μαι ένα απ’ όσα κάνεις κι αγαπάς

μη με μετράς κι εμένα σ’ αυτά που απ’ τη ζωή ζητάς.

 

Την αγάπη αναζητώ

σ’ ένα κόσμο φωτεινό.

σ’ ένα κόσμο –αν υπάρχει – μόνο εσύ κι εγώ.

Την αγάπη αποχαιρετώ

Μ’ ένα ζεϊμπέκικο χορό

Στις στροφές του απόψε έμεινε ένα όνειρο μισό.

 

Λέξη - λέξη

Λέξη- λέξη

κι έχω χτίσει

στην ανάσα μου ναό

να ψέλνει ένα παραμύθι

που θα μας νανουρίζει και τους δυο!

 

Λέξη- λέξη

κι έχω χτίσει

γέφυρα στον ποταμό

όταν ο φόβος σου κυλάει

να τρέξω ως την όχθη που στέκεις

χωρίς να βραχώ!

 

Λέξη- λέξη

κι έχω πλέξει

ρούχο, πεφταστέρι λαμπερό

να το φοράς και να βουτάει

ως τα βαθύτερα σκοτάδια μου το φως!

 

Είπα τόσα κι άλλα τόσα

Ό ,τι καλύτερο σε θάλασσα ,γη και ουρανό.

Λέξη- λέξη

κι έχω φταίξει

τώρα τι άλλο ακόμα μένει να σου πω;

 

Περάσαν χρόνια

Και μια μέρα ξαφνικά

θα σε βρω στις λέξεις

που ζούσαν πάντα στη σκιά αυτής της σχέσης

να γυαλίζουν στη σκιά.

Θα ‘χεις λόγια κοφτερά να με καταστρέψεις

μα στη μέση θα σταθώ να με σημαδέψεις.

 

Εσύ κι εγώ και τα χρόνια

εσύ κι εγώ μες ’ τα χιόνια

εσύ κι εγώ , περάσαν χρόνια.

 

Ένα γέλιο θα κρατώ

τρανταχτό και μόνο

ένα γέλιο τρανταχτό

που να σπάει τον πόνο.

 

Εσύ κι εγώ και τα χρόνια

εσύ κι εγώ μεσ’ τα χιόνια

εσύ κι εγώ , περάσαν χρόνια

 

Η σωστή απόσταση

είναι να είμαι μόνος

η σωστή απόφαση

είναι ένα τσιγάρο δρόμος.

 

Εσύ κι εγώ μεσ ' τα χρόνια

εσύ κι εγώ μεσ ’ τα χιόνια

εσύ κι εγώ , περάσαν χρόνια.